„Afgańskie Tygrysy” – policyjna kompania antyterrorystyczna, operująca w prowincji Ghazni uznawana jest za najlepszy tego typu pododdział w całym Afganistanie. Jej szkoleniem zajmują się żołnierze z Jednostki Wojskowej Komandosów z Lublińca. „Medycyna w Mundurze” sprawdziła, jak wygląda przygotowanie medyczne afgańskich antyterrorystów.

- Od 2010 r., od momentu gdy Task Force-50 rozpoczął funkcjonowanie w Afganistanie, odpowiadamy za przygotowanie „Tygrysów”. Najpierw w prowincji Ghazni, a od 2011 r. także w prowincji Paktika. Zarówno nasi przełożeni w ISAF, jak i władze afgańskie, bardzo wysoko oceniają poziom obu jednostek – mówi oficer z jednostki z Lublińca, która wystawia TF-50.

Polacy zajmowali się selekcją, szkoleniem, wyposażeniem i rozbudową baz PRC (ang. Provincial Response Company), popularnie nazywanych „Afgańskimi Tygrysami”.
- Ze względu na specyfikę działania PRC, bardzo dużą uwagę przykładamy do profesjonalnego zabezpieczenia medycznego. Tym zajmują się nasi operatorzy-medycy, którzy mają wyższe wykształcenie medyczne, posiadają uprawnienia ratowników medycznych oraz zaliczyli kursy ratownika pola walki TCCC (Tactical Combat Casualty Care) i ALS (Advance Life Support) – kontynuuje oficer.

W Polsce ci ratownicy pracują w krajowym systemie ratownictwa medycznego. Jeden dzień w tygodniu, zamiast do jednostki wojskowej, idą do pracy w pogotowiu ratunkowym. Natomiast w Afganistanie są żołnierzami grup specjalnych i zabezpieczają działania komandosów.

W „wolnym czasie” dyżurują w ramach systemu ewakuacji medycznej MEDEVAC. Jako medycy pokładowi, pełnią służbę w amerykańskich śmigłowcach ratowniczych Black Hawk.
– Niejednokrotnie, pod ostrzałem przeciwnika, brali czynny udział w ewakuacji z pola walki żołnierzy wojsk koalicyjnych, lokalnej policji oraz ludności cywilnej, która odniosła obrażenia na skutek działań terrorystycznych – ujawnia oficer.

Jedną z poważniejszych akcji ratowniczych był udział w ewakuacji ponad stu rannych żołnierzy z jednej z baz, w której eksplodowała ciężarówka-pułapka, wypełniona kilkoma tonami materiałów wybuchowych. „Seba” - ratownik z TF-50 -został wtedy przydzielony do dużego śmigłowca transportowego Chinook, tymczasowo przerobionego na wielką, latającą sanitarkę. Pracując w składzie amerykańskiego zespołu, Polak zajmował się podebraniem, zabezpieczeniem i przetransportowaniem m.in. kilkunastu rannych żołnierzy amerykańskich do szpitala odległego o 200 km.

 

 

W Afganistanie nie funkcjonuje sieć ratownictwa medycznego. Chorzy i ranni najczęściej zdani są na siebie. Dlatego medycy z Polskiego kontyngentu Wojskowego starają się zmieniać tę sytuację.

O szkoleniu, jakie polscy ratownicy prowadzą dla afgańskich policjantów z oddziałów regularnych przeczytaj tu

- Ze względu na specyfikę działania oraz poziom ryzyka prowadzonych operacji, szkolenie medyczne „Tygrysów”, którzy są policjantami z jednostek specjalnych, ma krytyczne znaczenie. Oni docelowo będą samodzielnie wykonywać najpoważniejsze operacje specjalne w prowincjach Ghazni i Paktika – wyjaśnia oficer TF-50.

W czasie szkolenia podstawowego, nasi specjalsi zwracają uwagę na Afgańczyków, którzy najlepiej „czują” tematykę ratowniczą.

- Szukamy policjantów mających predyspozycje i uzdolnienia z zakresu medycyny, anatomii i fizjologii, zaangażowanych w pracę i chcących podnosić kwalifikacje. Opanowanie w sytuacjach stresowych oraz szybkość podejmowania decyzji predysponuje do zajmowania funkcji ratownika medycznego w PRC – relacjonuje instruktor.

Szkolenia prowadzone są raz w tygodniu. Zwykle zaczynają się od treningu sprawdzającego nabyte wcześniej umiejętności. Potem jest czas na nowe wiadomości.

- Szczególny nacisk kładziemy na szkolenie pozwalające unikać kolejnych, niepotrzebnych, strat w czasie kontaktu z przeciwnikiem. Wpajamy im zasady „Care Under Fire”, ratownictwa taktycznego związanego z postępowaniem i udzielaniem pomocy pod ogniem przeciwnika. Wtedy najpierw należy odepchnąć i zneutralizować przeciwnika, który stanowi zagrożenie dla niosącego pomoc ratownika. Następnie można przystąpić do prowadzenia zabiegów medycznych czy ewakuacji w bezpieczne miejsce, w którym można ustabilizować rannego i przeciwdziałać bezpośrednim przyczynom zagrożenia życia: zatamowaniem krwotoków, odbarczeniem odmy płuc czy udrożnieniem dróg oddechowych i wdrożeniem płynoterapii – wyjaśnia ratownik.

Dlatego w trakcie szkoleń bardzo duży nacisk kładzie się na to, aby afgańscy kursanci zwracali baczną uwagę na stosowanie „bezpiecznej pomocy medycznej”. Polega ona na ewakuacji rannego w bezpieczne miejsce, bezpiecznej ewakuacji poszkodowanych z pojazdów oraz z terenu otwartego. - Osiąga się to poprzez stosowanie odpowiednich narzędzi medycznych, takich jak kołnierze usztywniające czy nosze. Równie ważna jest właściwa taktyka, umożliwiająca maskowanie swoich ruchów. Można stosować granaty dymne, korzystać z czynnej obrony zapewnionej przez innych żołnierzy. Można tak zajechać pojazdem, aby ranny został osłonięty od strony spodziewanego ataku – kontynuuje specjals.

Najlepsi afgańscy sanitariusze są kierowani na kursy poziomu zaawansowanego TTT (Train The Trainers) do centrum szkolenia (Special Police Training Center) w Wardaku i Kabulu.
Obecnie licząca ok. 120 ludzi kompania PRC Ghazni ma kilkunastu medyków po tego rodzaju szkoleniu, natomiast PRC Paktika – ok. 10.

 

 

Od początku istnienia TF-50, podczas wspólnych operacji polskich i afgańskich komandosów, tylko raz doszło do akcji ratowniczej.

- Podczas siódmej zmiany PKW, nocą, w górach, w rejonie De Zabhet Ghar, w czasie opuszczania śmigłowca operator TF-50 doznał obrażenia polegającego na kompresyjnym urazie kręgosłupa i otwartym złamaniu kości obu podudzi. Żołnierza sprawnie ewakuowano śmigłowcem MEDEVAC. Generalnie operacje specjalne prowadzone przez TF-50 z PRC, wyróżniają się bardzo dużym stopniem bezpieczeństwa. Ale medycy PRC udzielali niejednokrotnie pierwszej pomocy medycznej w czasie samodzielnych operacji bojowych – opowiada ratownik.

Takich przykładów jest sporo. Jeden szczególnie zapadł w pamięć polskiego ratownika.

- Podczas któregoś z wielu dyżurów w MEDEVAC, zostaliśmy poderwani do udzielenia pomocy poszkodowanym policjantom. Wykonując rutynowy patrol, najechali na minę-pułapkę. Na miejscu zginęło trzech funkcjonariuszy, którzy znajdowali się wewnątrz pojazdu. Sześciu innych siedziało na odkrytej skrzyni ładunkowej – relacjonuje ratownik.

Gdy śmigłowiec schodził do lądowania, Polak zobaczył, że po eksplozji, z pojazdu została tylko końcówka tej skrzyni oraz tylna oś samochodu. Policjanci siedzący na zewnątrz zostali rozrzuceni po terenie w promieniu ok. 50 m.

- Wydawało się, że nikt nie przeżył, ale z tumanów kurzu wzniesionych przez lądujący śmigłowiec wyłonili się policjanci z noszami. Biegli w naszą stronę z rannymi kolegami. Okazało się, że to byli ludzie z naszego PRC. Świetnie wykorzystali wiedzę przekazaną przez medyków TF-50. Pomoc w ratowaniu życia ciężko rannym kolegom została wykonana zgodnie ze wszystkimi kanonami sztuki – podkreśla „Seba”.

Afgańscy ratownicy zabezpieczyli masowe krwotoki kończyn oraz uratowali policjanta, któremu eksplozja urwała nogę. U jednego z rannych rozpoznali i odbarczyli odmę płuc przez nakłucie klatki piersiowej specjalną igłą, innemu udrożnili drogi oddechowe przy pomocy dwóch rurek nosowo-gardłowych, kolejnemu usztywnili i właściwie zabezpieczyli połamaną miednicę oraz nogi. Wszystkim poszkodowanym wdrożyli, niezbędną w tego typu obrażeniach, płynoterapię.

 

 

Niedawno jednostka PRC z Ghazni otrzymała oficjalną nazwę oraz – zaprojektowaną w TF-50 – odznakę rozpoznawczą.

Polacy wielokrotnie sprawdzili „Tygrysów” w działaniu. Wspólnie zatrzymywali komendantów talibskich oraz inne „cele wysokowartościowe” (ang. HVT - High Value Targets), a tym samym dezorganizowali funkcjonowanie siatek terrorystycznych. Likwidowali nielegalne składy broni, amunicji i materiałów wybuchowych. Przejmowali IED (ang. Improvised Explosive Device), transporty narkotyków, udaremniali przemyt bezcennych dzieł sztuki.

- Sprawne i skuteczne działanie wymagało perfekcyjnego przygotowania afgańskich specjalsów – wyjaśnia szkoleniowiec.

Tylko w ostatnich dwóch miesiącach, we wspólnych operacjach, zatrzymano dwóch groźnych rebeliantów. Pierwszy z nich, Lal Mohammad aka Kuchi, był poszukiwany listem gończym prokuratora prowincji Ghazni. Odpowiadał za organizowanie ataków i zasadzek zarówno na ludność cywilną, jak i żołnierzy sił koalicyjnych. Odpowiadał za śmierć pięciu polskich żołnierzy w grudniu 2011 r. To on odpalił minę-pułapkę pod pojazdem, którym jechali Polacy. Drugi talib, Mohammad Naeem Adil, 27 lutego 2013 r. zorganizował atak na posterunek afgańskiej policji w dystrykcie Andar. W jego wyniku zginęło 17 lokalnych policjantów. W ciągu ostatnich miesięcy w Afganistanie to najbardziej krwawy zamach na tamtejsze siły bezpieczeństwa.

Kilka dni temu afgańscy antyterroryści wspierani przez komandosów z TF-50, przeprowadzili operację likwidacji potężnego składu materiałów służących do wykonania IED. Przejęto dwie tony chlorku potasu, w perfekcyjnych proporcjach zmieszanego z aluminium. Substancja tworzyła bardzo silny materiał wybuchowy domowej produkcji (ang. HME – Home Made Explosives). Można z niego wytworzyć kilkadziesiąt IED. Z informacji służb specjalnych wynikało, że ładunki miały zostać wykorzystane do zorganizowania zamachów podczas uroczystości, w czasie której Ghazni została ogłoszona Światową Stolicą Islamu.

Najbardziej spektakularnym, wspólnym działaniem TF-50 i PRC była – pierwsza w historii Polskiego Kontyngentu w Afganistanie – operacja odbijania zakładników (z ang. HRO – Hostage Rescue Operation) uwięzionych przez terrorystów–samobójców. Doszło do niej w mieście Sharana w prowincji Paktika w styczniu 2012 r. W wyniku przeprowadzonej akcji pięciu terrorystów zostało zneutralizowanych, a zakładnicy odbici. Fakt ten zauważony został przez Biuro Bezpieczeństwa Narodowego, które umieściło tę operację w dziesiątce najważniejszych „wydarzeń mających wpływ na nasze bezpieczeństwo w 2012 r.”.

 

Jarosław Rybak

 

Na zdjęciach:
Fot. 1 – 5: Szkolenie „Afgańskich Tygrysów”. „Rannym” jest instruktor – ratownik medyczny z Task Force-50.
Fot. 6: Moment wręczania odznak rozpoznawczych „Afgańskim Tygrysom”.
Fot. Archiwum TF-50.

 

###

Dowództwo Wojsk Specjalnych wspólnie z „Medycyną w Mundurze” Wojskowego Instytutu Medycznego ogłaszają konkurs, w którym wygrać można coina (monetę pamiątkową) Dowództwa Wojsk Specjalnych!

Szczęśliwcy otrzymają coiny bezpośrednio z DWS w Krakowie!

Wśród autorów poprawnych odpowiedzi rozlosujemy dwie nagrody: jedną dla pań, drugą dla panów ;-)

 

Pytania:

1. Czy w Zadaniowych Zespołach Bojowych Wojsk Specjalnych (Task Force) w Afganistanie ratownik medyczny wchodzi w skład:
a) Każdego Task Force.
b) Każdej Grupy Specjalnej.
c) Każdej Sekcji Działań Specjalnych

 

2. Czy w fazie „Care Under Fire” („Pomocy Pod Ostrzałem”) medyk Wojsk Specjalnych powinien:
a) Narażać własne życie, aby nieść pomoc rannemu.
b) Nie narażać własnego życia, aby udzielać pomocy innym.
c) Sam zdecydować czy narażać własne życie, aby nieść pomoc innym.

 

3. Czy w czasie walki rannemu, który przez chwilę miał zaburzoną świadomość należy:
a) Natychmiast odebrać broń.
b) Pozostawić broń w celu samoobrony.
c) Odebrać broń dopiero w miejscu bezpiecznym.

 

4. Czy Special Operations Combat Medic, niezwykle skomplikowany, kilkunastomiesięczny zaawansowany kurs dla medyków sił specjalnych USA ukończyło dotychczas tylko:
a) Około dziesięciu żołnierzy Wojsk Specjalnych.
b) Dwóch żołnierzy Wojsk Specjalnych.
c) To informacja niejawna.

 

5. Czy Task Force-50, Zadaniowy Zespół Wojsk Specjalnych z Jednostki Wojskowej Komandosów, operuje w Afganistanie od:
a) Wiosny 2010 r.
b) Lata 2007 r.
c) Jesieni 2009 r.

 

Odpowiedzi prosimy wpisywać pod postem zarówno na fanpage`u „Medycyny w Mundurze, jak i na fanpage`u Wojsk Specjalnych. Można zamieszczać odpowiedzi jednocześnie na obu fanpage`ach – to może zwiększyć szansę na wygraną ;-)

Od razu podpowiadamy, że część odpowiedzi znajdziecie, czytając uważnie na Facebooku „Medycynę w Mundurze” ;-)

Na odpowiedzi czekamy do niedzieli (12 maja) do godz. 20.00.

Życzymy dobrej zabawy i powodzenia!