Medycyna w Mundurze

DR NARCYZ RADZI. Plamki przed oczami, czyli hipoglikemia atakuje nagle

Mamy środek lata, więc dla ochłody opiszę nieciekawą, zimową przygodę w Tatrach. To, o czym myślę, może się przydarzyć o każdej porze roku!
Od kilku lat - z różnym skutkiem, ale z jednakową satysfakcją - biorę udział w Pucharze Polski w Skialpiniźmie. Spośród sportów zimowych, w ostatnich latach, skiaplinizm chyba najszybciej się rozwija. To połączenie trzech dyscyplin: narciarstwa biegowego, zjazdowego i wspinaczki wysokogórskiej, daje niemal nieograniczone możliwości poruszania się zimą po górach.
Jeden z Memoriałów Piotra Malinowskiego w Skialpiniźmie. Pogoda górska – sypie śnieg, gęsta mgła, zimno. Trasa zawodów prowadzi od Murowańca na Kasprowy, do kotła Goryczkowego, na Kasprowy, do kotła Gąsienicowego, na Przełęcz Liliowe, trawers do Przełęczy Świnickiej, zjazd do Zielonego Stawu (część zjazdu z asekuracją linami), podejście na Karb, zjazd do Czarnego Stawu i meta przy Murowańcu.
Wszystko pod kontrolą. Obfite śniadanie, kompletny sprzęt, dobre ubranie. Problem tkwi tylko w nieprzespanej nocy, a wcześniej w dwóch dobach dyżuru w szpitalu. Mam nadzieję, że nie będzie to miało znaczenia podczas biegu.
Tym razem nie liczę na dobry wynik. W planie mam ukończenie zawodów w środku stawki. Lub po prostu ukończenie zawodów.
Przez połowę trasy realizuję plan. Dwa pierwsze podbiegi dają mi jednak do zrozumienia, że niewłaściwie wypocząłem przed zawodami. Pierwsze objawy zmęczenia budzą niepokój, szczególnie gdy pojawiają się na początku wysiłku.
Przełamuję pierwszy kryzys, po nim następny i następny. Przy podejściu na Przełęcz Liliowe zaczynam odczuwać dziwną słabość. Skrócony oddech i konieczność przystawania po kilku krokach, prawie jak podczas zdobywania Elbrusa dwa lata wcześniej. Wtedy, powyżej 4500 m npm miałem podobne objawy. Teraz jednak jestem zaledwie 1800, może 1900 m npm. Wykluczam chorobę wysokościową. Niewielki problem związany z wysokością może wynikać z faktu, że z Warszawy do Zakopanego dotarłem późnym wieczorem poprzedniego dnia. To jednak nie może być główną i wyłączną przyczyną złego samopoczucia!
Po chwili czuję, jak na całym ciele pojawiają się duże krople gęstego potu. Fatalnie! Tracę elektrolity. Czuję się, jakbym miał gorączkę. Coraz częściej zastanawiam się nad wycofaniem z zawodów. Każde kilka kroków okupione jest strasznym wysiłkiem woli i fizycznym. Myśli krążą wokół kolacji i kanapek pozostawionych przez nieuwagę w lodówce.
Przed oczami zaczynają pojawiać się czerwone plamki. Słabość staje się trudna do zniesienia. Hipoglikemia!

WETERANI: Gotowi do międzynarodowego rajdu rowerowego

Siedmiu polskich weteranów, poszkodowanych w czasie misji w Iraku i Afganistanie, przygotowuje się do międzynarodowego rajdu rowerowego organizowanego przez Dowództwo US Army w Europie.
- Jedziemy walczyć z własnymi ułomnościami oraz poznać kolegów z innych armii. Ale bardzo ważne będzie też podpatrywanie organizatorów. Chcemy się od nich uczyć planowania i prowadzenia dużych imprez promujących weteranów, którzy w czasie służby stracili zdrowie – tłumaczy organizator wyjazdu mł. chor. Przemysław Wójtowicz, żołnierz z 1. Brygady Pancernej z Wesołej oraz pełnomocnik ds. sportu Stowarzyszenia Rannych i Poszkodowanych w Misjach poza Granicami Kraju.

Polska Misja Medyczna oraz Wojskowy Instytut Medyczny szkolą wolontariuszy

Jak tamować masywny krwotok, wykonać resuscytację, ratować człowieka we wstrząsie anafilaktycznym, przygotować się do podróży w niebezpieczne rejony świata? Między innymi tego mogli dowiedzieć się uczestnicy szkolenia, które odbyło się w Krakowie.

Pilotażowy kurs „Wybrane aspekty medycyny podróży i ratownictwa” został zorganizowany przez Stowarzyszenie Polska Misja Medyczna we współpracy z Wojskowym Instytutem Medycznym w Warszawie. Jego pierwszymi odbiorcami zostali wolontariusze Stowarzyszenia Navegadores.
Uczestnicy szkolenia w ciągu dwóch dni (13-14 lipca) nauczyli się udzielania pierwszej pomocy, rozszerzonej o działanie w sytuacjach szczególnie trudnych, z którymi można się zetknąć poza granicami kraju.
Niezwykle ważne jest, żeby osoby wyjeżdżające w Kraje Trzeciego Świata przechodziły niestandardowy kurs pierwszej pomocy, specjalnie zaprojektowany pod kątem zagrożeń środowiskowych, terrostycznych, sytuacji wysokiego ryzyka. W szkoleniu zostały wykorzystane elementy ratownictwa taktycznego które, okazuje się, idealnie sprawdzają się w warunkach np. krajów Afryki, kiedy dostęp do lekarza jest wydlużony w czasie, brakuje określonych materiałów opatrunkowych i lekarstw – mówi Tomasz Sanak z Wojskowego Instytutu Medycznego.
W programie szkolenia zawarte zostały również informacje o tym, jak przygotować apteczkę na wyjazd, o jakich szczepieniach należy pamiętać przed wyprawą oraz jak dbać o swoje zdrowie w trakcie pobytu i po powrocie ze stref globu o dużym zagrożeniu chorobami tropikalnymi, jak chociażby malarią.
 

Pytania o przyszłość wojskowej służby zdrowia

Na fanpage`u „Medycyna w Mundurze” fani zadawali pytania związane z przyszłością wojskowej służby zdrowia. Odpowiedział na nie gen. dyw. Mirosław Różański, dyrektor Departamentu Strategii i Polityki Obronnej Ministerstwa Obrony Narodowej, w którym przygotowana została reforma Systemu Kierowania i Dowodzenia Sił Zbrojnych RP.
Panu generałowi dziękujemy za odpowiedzi, a medyków w mundurach zachęcamy do lektury.

PYTANIE: Jak zostanie uregulowana kwestia zgody na specjalizacje lekarzy? Obecnie - mimo zmiany rozporządzenia MON - nadal dowódca może - ale nie musi - wyrazić zgody na specjalizację. Niekiedy więc może nie wyrazić zgody z czystej przekory. Znam lekarza, któremu dowódca JW od 4 lat nie chce wyrazić zgody. Sam mam podobne problemy.

ODPOWIEDŹ: Wszystkie kwestie związane ze szkoleniem specjalizacyjnym zostały uregulowane w Rozporządzeniu Ministra Obrony Narodowej z dnia 15 marca 2013 r. w sprawie trybu i sposobu odbywania szkolenia specjalizacyjnego przez lekarza będącego żołnierzem w czynnej służbie wojskowej oraz pełniącego służbę lub zatrudnionego w podmiocie leczniczym utworzonym przez Ministra Obrony Narodowej (Dz.U. 2013r. poz. 401).Przedmiotowa regulacja porządkuje sprawy kształcenia podyplomowego oficerów lekarzy w kontekście obowiązujących przepisów wojskowych i likwiduje dowolność interpretacji przepisów przez przełożonych służbowych, co wcześniej sprowadzało się do fakultatywnego udzielania zgody na specjalizację.